Μετά την αγάπη...τί;

Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την αγάπη, είπαμε να εξερευνήσουμε περισσότερο τα υπόλοιπα βασικά συναισθήματα με αρωγό την εικόνα και την τεχνολογία... Αφετηρία στάθηκε το υπέροχο βίντεο "Embarked" των Adele Hawkins, Mikel Mugica & Soo Kyung Kang, το οποίο εστιάζει στη σχέση ενός παιδιού κι ενός δεντρόσπιτου. Η δύναμη της εικόνας και των συναισθημάτων είναι τόσο σαρωτική που, παρά την ξένη γλώσσα της ταινίας, τα νήπια κατανόησαν πλήρως ή μάλλον ένιωσαν βαθιά το νόημα της ιστορίας. 

Όλα παρακολουθούσαν προσηλωμένα και καθώς τα γεγονότα εκτυλίσσονταν μοιράζονταν τη λύπη, την ανησυχία, τη χαρά, την προσμονή, την απογοήτευση, την έκπληξη... Κάποια μάλιστα συγκινήθηκαν τόσο που δάκρυσαν... Η συζήτηση που ακολούθησε όμως αποκάλυψε, προς μεγάλη μου λύπη, τη φτώχεια της προφορικής έκφρασης των παιδιών στο συναισθηματικό τομέα: ενώ στη διάρκεια της ταινίας τα προσωπάκια τους ήταν καθρέπτης όλων όσων βίωναν καθώς ταυτίζονταν με τους ήρωες, όταν ήρθε η ώρα να μιλήσουν για το πως ένιωθαν αυτοί οι ήρωες στις διάφορες στιγμές, οι λεκτικές περιγραφές ουσιαστικά περιορίστηκαν στο χαρά/λύπη/φόβος-θυμός... Φάνηκε να συγχέουν το φόβο με το θυμό, με την έκπληξη και με την απογοήτευση... Φάνηκε να συγχέουν την έκπληξη με τη χαρά. Φάνηκε να συγχέουν τη λύπη με τη νοσταλγία... Φάνηκε πως τους έλειπε το κατάλληλο λεξιλόγιο για να μπορέσουν να περιγράψουν αυτά που ένιωσαν. Με υπομονή λοιπόν,  μέσω συζητήσεων & έγερσης προβληματισμών, κάναμε το πρώτο βήμα για να ξεμπερδέψουμε αυτό το κουβάρι των συναισθημάτων: βλέποντας ξανά την ταινία [κάτι που ήταν ούτως ή άλλως σφοδρή επιθυμία των παιδιών], σταματούσαμε σε κάθε σκηνή και εξετάζαμε τι έγινε, πώς φαίνεται να νιώθει ο ήρωας και γιατί! 

Σιγά-σιγά καταφέραμε, εστιάζοντας κυρίως στην έκφραση του προσώπου, να διακρίνουμε  τις διαφορές ανάμεσα στα συναισθήματα και  κι η συζήτηση κυλούσε κάπως έτσι:

-Κυρία, το παιδί χαίρεται!

-Τί σε κάνει να το λες αυτό;

-Γελάει.

-Σίγουρα; 

-Αα, όχι! Αλλά είναι ανοικτό το στόμα του και νόμιζα γελάει.

-Όχι, κυρία, δε γελάει, φοβάται!

-Τί σε κάνει να το λες αυτό;

-Δεν ξέρω.

-Δε φοβάται γιατί δεν φωνάζει.

-Δεν κλαίει!

-Για ακούστε ξανά [στην ταινία ακούγεται ένα μικρό Αα!] Πότε κάνουμε αυτόν τον ήχο; Όταν φοβόμαστε;

-Όχι, όταν φοβόμαστε κάνουμε Ααααααα [ευκαιρία να εκτονωθούμε λίγο...]

-Πότε λοιπόν κάνουμε Αα! ;;;

-... ...

-Μήπως κάνουμε Αα! όταν συμβαίνει κάτι ξαφνικά και δεν το περιμέναμε;

- Ναι. [εδώ συμφώνησαν πολλοί]

-Και πώς λέγεται το συναίσθημα που έχουμε όταν ξαφνιαζόμαστε;

-...

-Ξαφνιαζόμαστε!

-Ναι, ξαφνιαζόμαστε, νιώθουμε ΕΚΠΛΗΞΗ!

Κάπως έτσι έγιναν οι συζητήσεις στις διάφορες σκηνές του έργου μέχρι να αναγνωρίσουμε και να βρούμε τα ονόματα για:

τη νοσταλγία

την απογοήτευση

τον ενθουσιασμό

την ανησυχία

τη συγκίνηση...

και να τα ξεχωρίσουμε από τα πιο γνωστά [χαρά, λύπη/στενοχώρια, θυμό και φόβο]. Μία συζήτηση όμως δεν αρκεί... Οι δραστηριότητες βεβαίως θα συνεχιστούν πιο εστιασμένα στο μέλλον διότι μέχρι στιγμής έχουμε απλώς αγγίξει την επιφάνεια! 

Όσο για το βιντεάκι* που γέννησε όλον αυτό το δημιουργικό κι αποκαλυπτικό διάλογο, μπορείτε να το απολαύσετε κι εσείς παρακάτω:

Ευχαριστώ πολύ τη συνάδελφο Ροζάνα Παπακρασά που ανακάλυψε αυτό το βίντεο στη διεύθυνση https://vimeo.com/128157022 και το μοιράστηκε μαζί μας.