Απόκριες με τον Αρλεκίνο

Οι πρώτες μέρες της Αποκριάς έφεραν στην τάξη μας έναν παράξενο μασκαρά... ένα παιδί με ανάμικτα συναισθήματα λύπης και χαράς. Αρχικά, ένα πρωί ακούσαμε το γνωστό ομώνυμο παραμύθι της Ζωρζ Σαρή και πραγματικά μας συγκίνησε η ιστορία του φτωχού παιδιού που μένει κλεισμένο στο σπίτι δίχως στολή ενώ οι φίλοι του διασκεδάζουν στο καρναβάλι & βέβαια χαρήκαμε πολύ όταν η χρυσοχέρα μαμά του κατάφερε να του φτιάξει μία μοναδική στολή κι έτσι μπόρεσε κι εκείνος όχι μόνο να συμμετάσχει στις καρναβαλικές εκδηλώσεις αλλά και να κερδίσει την αποδοχή των φίλων του.

Το μεσημέρι λοιπόν, χωριστήκαμε σε μικρές ομάδες για να παρατηρήσουμε εικόνες από το εν λόγω παραμύθι χωρίς όμως να μας αποκαλυφθεί ο τίτλος... Εφαρμόσαμε τη ρουτίνα σκέψης "ΔΕΣ-ΣΚΕΨΟΥ-ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ" κι η δασκάλα κατέγραφε τις ιδέες μας ανά ομάδα. Κάποιοι από μας μάλιστα, υποπτευθήκαμε ότι επρόκειτο για το παραμύθι που είχαμε ακούσει το πρωί... Όλες μας οι ιδέες [που ακολουθούν] παρουσιάστηκαν μετά στην ολομέλεια και συζητήσαμε για την ιστορία και τα πιθανά συναισθήματα των ηρώων.

Ακόμη συζητήσαμε για το διάσημο Βενετσιάνικο καρναβάλι & είδαμε στο διαδίκτυο εικόνες από την παράξενη πόλη που ζει σχεδόν μέσα στο νερό αλλά κι από τις περίτεχνες πολύχρωμες μάσκες και τα βαρύτιμα κοστούμια για τα οποία είναι παγκοσμίως φημισμένη η Βενετία. Από εκεί αντλήσαμε έμπνευση και ξεκινήσαμε κι εμείς να φιλοτεχνούμε βενετσιάνικες μάσκες, λόγω της πολυπλοκότητας όμως των σχεδίων και των υλικών δεν τις ολοκληρώσαμε αμέσως αλλά μας χρειάστηκαν αρκετές μέρες... Σας τις παραθέτουμε όμως εδώ: 

Στη συνέχεια, είδαμε εικόνες από διάφορους αρλεκίνους και δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσουμε τους διάσημους Αρλεκίνους του Πάμπλο Πικάσο. Ξεκινήσαμε λοιπόν παρατηρώντας τους πίνακες ζωγραφικής και προσπαθήσαμε να μπούμε στο μυαλό των εικονιζομένων & να καταλάβουμε τι σκέφτονταν χρησιμοποιώντας τη ρουτίνα σκέψης "Step Inside". Σε κάθε πίνακα δίναμε δυο-τρεις διαφορετικές "φωνές" ώστε να μην κουραστούμε γρήγορα και να προλάβουμε να δούμε αρκετούς πίνακες. Ιδού τι ειπώθηκε [από τα νήπια που θέλησαν να συμμετάσχουν σε αυτό το 'παιγνίδι']:

Σιωπηλά παρατηρήσαμε μερικά ακόμη έργα του Πικάσο κι εφαρμόζοντας τη ρουτίνα σκέψης "Looking ten times two" δηλ. "Κοίτα πολύ προσεκτικά" προσπαθήσαμε ν' αναγνωρίσουμε και να πούμε τι βλέπουμε σε κάθε πίνακα. [Οι καταγραφές εδώ είναι ανώνυμες διότι οι απαντήσεις ήταν μονολεκτικές κυρίως και καταιγιστικές...]

Ύστερα συζητήσαμε για τη διαφοροποίηση που παρατηρήσαμε στα έργα του Πικάσο, ότι δηλαδή γίνονταν "όλο και πιο αστεία"... ανταλλάξαμε απόψεις σχετικά με το ποια μας αρέσαν περισσότερο και προσπαθήσαμε να μαντέψουμε το λόγο της αλλαγής: Η αρχική ιδέα ότι "στην αρχή δεν ήξερε να ζωγραφίζει αλλά μετά έμαθε..." διαψεύστηκε από τις χρονολογίες που μας έδειχναν ότι οι πρώτες του ζωγραφιές ήταν λιγότερο αστείες και παράξενες από τις μεταγενέστερες... Κι αφού δε μας φάνηκε πιθανό να "ξέχασε πως να ζωγραφίζει ωραία"... εικάσαμε πως όσο μεγάλωνε σε ηλικία τόσο περισσότερο επιθυμούσε να ζωγραφίζει διαφορετικά κι όχι με τον ίδιο πάντα τρόπο που ζωγράφιζε από μικρός. Επιπλέον υπήρξαν πολλά παιδιά που βρήκαν τα 'παράξενα' έργα του ζωγράφου πολύ πιο ενδιαφέροντα από τα πιο 'αληθινά'. [Η προσέγγιση αυτή είναι σίγουρα απλοϊκή σύμφωνα με καλλιτεχνικά κριτήρια, είναι όμως ένας κατάλληλος τρόπος να κατανοήσουν τα πεντάχρονα παιδιά το έργο του ζωγράφου, το οποίο είναι μεγίστης σημασίας για τη σύγχρονη Τέχνη]

Μπήκαμε λοιπόν κι εμείς στη διαδικασία να ζωγραφίσουμε όπως κι ο Πικάσο, με δύο τρόπους: "αληθινά" και "παράξενα". Χρησιμοποιήσαμε τις χρονικές έννοιες ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ για να αναφερόμαστε στις διαφορετικές περιόδους του έργου του [τη ρεαλιστική και την αφηρημένη] καθώς ήταν ευκολότερο για τα παιδιά. Χωριστήκαμε σε ζευγάρια και φτιάξαμε ΠΡΙΝ & ΜΕΤΑ  ζωγραφιές και σας τις παρουσιάζουμε:

Την επόμενη μέρα διαβάσαμε από τον υπολογιστή σε παρουσίαση POWERPOINT το παραμύθι της Αλεξίας Μπαρδάκη "Το όνειρο του μικρού Πωλ" που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 73 του περιοδικού "Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού" και τα παιδιά μαγεύτηκαν από την ευφάνταστη ιστορία για το σκανταλιάρη μικρό γιο του Πικάσο που τρύπωνε στο εργαστήρι του ζωγράφου για να παίξει με τα χρώματα και να ονειρευτεί. Στο τέλος της ιστορίας τα νήπια κλήθηκαν να συμμετάσχουν σ' ένα παιγνίδι παρατηρητικότητας: έπαιρναν τυχαία μία κάρτα στην οποία υπήρχε ένα μικρό τμήμα κάποιου πίνακα του παραμυθιού & προσπαθούσαν να εντοπίσουν σε ποιον πίνακα ανήκε. Ο βαθμός δυσκολίας ποικίλει ανάλογα με το μέγεθος & την καθαρότητα του επιλεγμένου τμήματος αλλά η επιλογή της κάθε κάρτας από τα παιδιά ήταν τελείως τυχαία.

Με τη βοήθεια λοιπόν του POWERPOINT και του ψηφιακού ζουμ παρατηρήσαμε προσεκτικά κάθε πίνακα και τα περισσότερα νήπια κατάφεραν να εντοπίσουν το κομμάτι τους με σχετική ευκολία. Οι καρτούλες που πήραν τα παιδιά είχαν τα παρακάνω τμήματα των πινάκων κι οι πίνακες εμφανίζονται συνολικά στο ψηφιακό βιβλίο που ακολουθεί. Ευχαριστούμε την δημιουργό Κα Αλεξία Μπαρδάκη που μας έδωσε την άδεια ν' αναδημοσιεύσουμε εδώ το όμορφο παραμύθι της: Το όνειρο του μικρού Πωλ

Ανάμεσα στους πίνακες που είδαμε, κι ας μην βρισκόταν στο παραμύθι, ήταν κι η περίφημη "Γυναίκα με καπέλο" ["Woman with hat", 1962] της οποίας η όψη μας τράβηξε ιδιαιτέρως το ενδιαφέρον: Τα νήπια παρατήρησαν ότι τα μάτια της είναι σε διαφορετικό ύψος, οι βλεφαρίδες διαφέρουν στα δύο μάτια, το ένα αυτί φαίνεται κανονικό ενώ το άλλο "κάπως γκρι", το πρόσωπό της είναι μισό κίτρινο & μισό κόκκινο κι αποφασίσαμε αφού είναι ακόμη Απόκριες να εμπνευστούμε από την τεχνική του Πικάσο στη "Γυναίκα με καπέλο" και να φτιάξουμε ένα δικό μας ιδιαίτερο κλόουν:

Κάπως έτσι κύλησαν οι Απόκριες στην τάξη μας. 
Ευχόμαστε σε όλους Και του Χρόνου με Υγεία!!!