Ζωντανεύοντας την Άνοιξη του Γιάννη Ρίτσου

Στην αρχή της άνοιξης, μετά τη συνηθισμένη συζήτηση και την καταγραφή των πρότερων γνώσεων και αντιλήψεων των μικρών μαθητών στον πίνακά μας, σκεφτήκαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στον κόσμο της ποίησης και να ονειρευτούμε την Άνοιξη με οδηγό τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου. 

Έτσι αναγνώστηκε στα παιδιά ένα απόσπασμα από το υπέροχο ποίημα Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού (εκδ. Κέδρος), το τμήμα που αναφέρεται στην άνοιξη... Ζητήθηκε από τα παιδιά αφού το άκουσαν μια φορά με προσοχή μια φορά, να διαλέξουν μια εικόνα του ποιήματος που τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και να τη μοιραστούν με τους συμμαθητές τους. Αρχικά μόλις 2-3 παιδιά ανέφεραν αυτό που θυμούνταν ενώ τα υπόλοιπα έμειναν σιωπηλά καθώς ήταν η πρώτη φορά που δοκιμάζαμε μία τέτοια εργασία! Μόλις λοιπόν ένα παιδί περιέγραψε την εικόνα που είχε κρατήσει στη μνήμη του, ζητήθηκε από όλα τα παιδιά να τη ζωντανέψουν με όποιο τρόπο ήθελαν... σαν tableau vivant. Η δραματοποίηση αυτή ξύπνησε άμεσα το ενδιαφέρον περισσότερων παιδιών που αφού ζωντάνεψαμε τις πρώτες 2-3 εικόνες, προσπάθησαν να θυμηθούν κι εκείνα τα λόγια του ποιήματος και ζήτησαν να το ξανακούσουν, ξανά και ξανά... Σχεδόν όλα τα παιδιά κατάφεραν τελικά να εντοπίσουν και να θυμηθούν ένα στίχο του ποιήματος και να τον περιγράψουν ώστε να τον ζωντανέψουμε. Κάποιες εικόνες ήταν ιδιαιτέρως αγαπητές, όπως τα τριαντάφυλλα που τρελάθηκαν κι η κοπέλλα που κελαηδούσε κι η μάνα που χόρευε... Στο τέλος της διασκεδαστικής αυτής δραστηριότητας κι αφού είχανε ήδη ακούσει αρκετές φορές το ποίημα, τα νήπια κλήθηκαν να αποτυπώσουν εικαστικά τον πιο αγαπημένο τους στίχο και οι όμορφες ζωγραφιές τους ακολουθούν. Σημαντικό πάντως είναι ότι η πρώτη επαφή των παιδιών με έναν πραγματικά εξαιρετικό ποιητή μας ήταν μία χαρούμενη και δημιουργική εμπειρία.

Το απόσπασμα του ποιήματος με το οποίο εργαστήκαμε:

Απόψε κοιμηθήκαμε στην αγκαλιά της άνοιξης

ακουμπώντας το κεφάλι στην καρδιά της.

Ακούγαμε στον ύπνο μας τις ανάσες των πουλιών και την  καρδιά μας.

Το πρωί που ξυπνήσαμε, είδαμε τον ουρανό να περπατάει στην

κάμαρά μας σα γαλανό πουλί με χρυσά μάτια που τσίμπαγε

τα ψίχουλα των σκιών που ‘χαν μείνει από χθες βράδυ στο πάτωμα.

Μια στιγμή να νιφτούμε και φτάσαμε. 

Σήμερα μια μικρή κοπέλα, με θαλασσιά κορδέλα στα μαλλιά,

στάθηκε στην κορφή της λεύκας και κελαδάει.

Απ’ το τραγούδι της πετούν μικρά πουλιά που γεμίζουν

τις αυλές και τις στέγες.

Τα πουλιά κάθονται στους ώμους των παιδιών.

Οι άνθρωποι μπλέκονται στα δίχτυα των αχτίνων και τρεκλίζουν

σαν πρωτόβγαλτα πουλιά.

Τα τριαντάφυλλα τρελάθηκαν και κάνουν τούμπες μέσα στο νερό.

Θε μου, το μεθυσμένο φως θα σπάσει τα τζάμια, θα πλημμυρίσει

τις κάμαρες και δε θ’ αφήσει μήτε έναν ίσκιο για να σκεπάσει

η μάνα τα μάτια της.

Τότε θα τινάξει στον αέρα το μαντήλι της και θα χορέψει κείνο το

νησιώτικο χορό που χόρευε στα νιάτα της μαζί με τον πατέρα

– ένα χορό που μυρίζει θάλασσα και βάρκες φορτωμένες πορτοκάλια.

Ο πατέρας θα κάνει πως ξέχασε το χορό και θα χαμογελάει

καθώς θα κρούει τη φτέρνα στον αέρα.

Κ’ εμείς ξοπίσω τους, παιδιά, πουλιά, λουλούδια και λιθάρια,

θα χορεύουμε στ’ αλώνι του ήλιου τραγουδώντας τις μέρες που

δε χάνουνται μες στο τραγούδι, όταν οι μεγάλοι χορεύουν
μαζί με τα παιδιά τους τον ίδιο χορό της κάθε άνοιξης.

Οι ζωγραφιές μας συνολικά: 

Επιλογή δύο στίχων